ما انسان ها

ای کاش می شد ما انسان ها عادت می کردیم که عادت نکنیم؛یا لااقل عادات بدمان را اصلاح کنیم "



پروانه می داند

ما انسان ها عادت کرده ایم که از بندگان خدا بخواهیم؛نه از خدا!

ما انسان ها عادت کرده ایم که هر روزمان شبیه به روز قبلمان باشد!

ما انسان ها عادت کرده ایم که دروغ لازمه ی یک زندگی بی دردسر است!

ما انسان ها عادت کرده ایم که چشم و هم چشمی لازمه ی زندگی است!

ما انسان ها عادت کرده ایم که دوستمان بدارند و دوستشان نداشته باشیم!

ما انسان ها عادت کرده ایم که از مواهب الهی در جهت منفی باید استفاده کرد!

ما انسان ها عادت کرده ایم که تمسخر دیگران راز شاد ماندن ما و اطرافیانمان است!

ما انسان ها عادت کرده ایم که نماز و قرآن و دعا فقط مخصوص زمان گرفتاری هاست!

ما انسان ها عادت کرده ایم که بدی ها را با بدی و خوبی ها را هم با بدی پاسخ بدهیم!

ما انسان ها عادت کرده ایم که همیشه به دنبال عالی و بهترین باشم اما خودمان خوب هم نباشیم!

ما انسان ها عادت کرده ایم که بر هر چیزی خُرده بگیریم و خوبی های هر چیز و هر کس را بدی جلوه دهیم!

ما انسان ها عادت کرده ایم که هرچه را که دوست داریم فقط برای خودمان بخواهیم و هرچه را که دوست نداریم برای دیگران!

ما انسان ها عادت کرده ایم که در هر کجا از طبیعت باید شاخه ای شكسته و زباله ای به نشان یاد بود از ما ریخته شود!

ما انسان ها عادت کرده ایم که دیگران را از اعمال زشت باز بداریم در حالی که خودمان بدتر از آنها به آن اعمال گرفتار هستیم!

شک و تردید و خشم و تجاوز و زورگویی و دزدی به هر صورتی،از دیگر عادات ما انسان ها شده که یا واقعا از انجام آنان بی خبریم و یا خود را به بی خبری می زنیم!

ما انسان ها عادت کرده ایم که از اطلاعات اندک و ناقص افراد سوء استفاده کنیم و تا می توانیم آنها را به اصطلاح تلکه و سرکیسه کنیم!

ما انسان ها عادت کرده ایم که چشمانمان هر کجا را که نفس ما مایل است ببینند و به زبان و دهانمان عادت دادیم تا هرچه را که هوس ما می خواهد بر لب بیاورند!

ما انسان ها عادت کرده ایم که بیاموزیم اما آموزش کافی و خوبی ندهیم تا به اصطلاح رودستمان بلند نشند و معلوماتمان را با خود به ته گور ببریم و این راز عقب ماندگی مردم ماست!

فقط سوز دلم را در جهان پروانه می داندنصیحتگر، چه می پرسی علاج جان بیمارماصول این طبابت را فقط جانانه می داند...

غمم را بلبلی کآواره شد از لانه می داند

نگریم چون ز غیرت،غیرمی سوزد به حال من

ننالم چون زغم یارم مرا بیگانه می داند

به امّیدی نشستم شکوه ی خود را به دل گفتم

همی خندد به من؛ این هم مرا دیوانه می داند

به جان او که دردش را هم از جان دوست تر دارم

ولی می میرم از این غم که داند یا نمی داند؟...

نمی داند کسی اندر سر زلفش چه خونها شد

ولیکن مو به مو این داستان را شانه می داند

يك لحظه نشد خيالم آزاد از تو

يك روز نگشت خاطرم شاد از تو

دانی كه زعشق تو چه شد حاص

ل من

يك جان و هزار گونه فرياد از تو

دلم را با نگاهت خوب خستی
بريدی از من و از من گسستی

نباشم بيش از اين چشم انتظارت
تو بستی عهد و پيمانم شكستی

به جای التيام زخم قلبم
كمر به كشتن خاطره بستی

رهايم كرد و با من نماندی
تو رفتی با رقيبم خوش نشستی

شدم محكوم چون مست تو بودم
ولی اين حد نباشد حكم مستی

تو كه ديدی منم زندانی غم
چرا بی اين من آواره رستی